Tina Farifteh toont het systeem achter asiel

Wie we helpen en wie we laten vallen: het is een vraag die in Nederland steeds harder schuurt. We zien beelden voorbijflitsen, discussies oplaaien en statistieken rondgaan, maar zelden staan we stil bij de keuzes die daaronder liggen. Voor kunstenaar en fotograaf Tina Farifteh begon dat ongemak al jaren geleden, toen ze merkte hoe vaak vluchtelingen worden beschreven in termen die meer lijken op natuurgeweld dan op mensen in nood. Sindsdien onderzoekt ze niet alleen het vluchtverhaal zelf, maar vooral de manier waarop wij kijken, classificeren en rechtvaardigen.

Wanneer voelen we wel urgentie, wanneer niet, en wie bepaalt welke beelden ons raken? Toen het Rijksmuseum haar vroeg om een bijdrage aan het project dat al 50 jaar de actuele staat van Nederland vastlegt, twijfelde ze. Is er niet al genoeg gezegd en hoe ga ik doet doen? Maar juist het vastleggen van die blinde vlekken, ook de pijnlijke, overtuigde haar om door te gaan.

Voor de tentoonstelling volgde Tina de route van het systeem zelf: van advocaten en IND-medewerkers tot activisten en mensen in vreemdelingendetentie. De ogen van B., zijn verhaal over hoe wij hem hebben behandeld, zijn stem en aanzicht van de plekken waar hij geweest is vormen een indringende spiegel: geen veraf beeld, maar een blik die terugkijkt en terugpraat en ons confronteert met wie wij zijn geworden. 

Het gesprek tussen Annelijn en Tina gemist? Check het fragment dan hieronder.