Het afgelopen Paasweekend is volop getwitterd over 'Kanker hoofddoek', een column van de 23-jarige Dunya Henya. Op haar blog schrijft de Nederlands-Tunesische dat ze het zat is om als tweederangs burger te worden gezien. Dunya dringt niemand haar geloof op en participeert in de Nederlandse samenleving. Toch wordt ze door een stukje stof op haar hoofd uitgescholden, bekogeld en zelfs ontweken. Wat ze precies bedoelt, lees je hieronder in haar column.

Dunya Henya - Kanker hoofddoek

Laat me bij voorbaat melden dat dit een blog wordt met nul komma nul samenhang, de woordkeuze reteslecht is, het beladen is vol emotie, het waarschijnlijk boordevol spelfouten staat, en ook de opbouw ver te zoeken is desondanks wil ik het toch even kwijt.

Drie maanden geleden vond iemand het nodig mij in een overvolle Albert Heijn uit te schelden voor kanker hoofddoek. Soit. Wilde in de eerste instantie reageren dat ik inderdaad kanker had en hem daarom wegens haaruitval droeg, gewoon, nieuwsgierig naar de reactie. Toch besloten het te laten ben ik verder gegaan met boodschappen doen.

Drie weken geleden gaf een studente in een overvolle trein aan dat zij niet wilde dat ik naast haar plaatsnam. Het moment dat ik dat wel deed kreeg ik een ‘kutbuitenlander’ naar mijn hoofd geslingerd. I have seen worse, dus ook deze liet ik over mijn kant gaan. Vandaag werd mij op Amsterdam CS gevraagd of ik het niet warm had ‘met dat doekje op mn hoofd’ -vraag het aan dat kreng naast me met Uggs aan sukkel- maar nee, ook hier ging ik niet verder op in. Later op de dag liep ik met mamalief op straat, en bleek er iets met ‘burqa’ mijn kant opgegooid te worden, ik hoorde het niet, mijn moeder wel, zij gooide er wel iets overheen, maar ook dit ontging me.

Na deze aanhoudende gebeurtenissen ben ik gaan nadenken, waar mensen ineens het recht vandaan denken te halen je ongevraagd hun ongezoute, beledigende en pijnlijke meningen op te dringen. Na op Twitter de onderwerpen PVV, Geert Wilders en hoofddoek verbannen te hebben, moet ik het toch nog eenmalig op kwijt.

Ik ben 23, woon op mezelf in een leuk appartement, heb een goede baan, en draag meer belasting af dan me lief is. Ik ben vrij opgevoed, heb altijd de keuzes kunnen maken -en gemaakt- die mij bliefte, en tevens gedaan. Ik ben Moslim en heb na goed overwegen besloten een hoofddoek te dragen. Vanuit geen enkele hoek is me iets opgedragen of verplicht, geloof het of niet, tis allemaal pure vrije wil. (voor een ieder die mij kent weet dat mij überhaupt niks opgedragen kan worden, maar dat even daargelaten)

In mijn dagelijkse leven ben ik heel makkelijk.
Als er in de bedrijfskantine geen halalvlees is, vraag ik daar niet om, en eet wat wel toegestaan is.
Ik bid vijf keer per dag op tijd, laat mijn werk dit niet toe, geen probleem, dan haal ik ‘s avonds thuis alles in.
Ligt mijn Nederlandse moeder ‘s avonds na een dag hard werken uitgeteld op de bank, schenk ik met liefde een glas wijn voor haar in.
Heeft mijn broertje ‘s ochtends een kater, dan bedien ik hem op bed met een stevig ontbijt in de hoop dat hij zich snel beter voelt.

Pas kwam er een verzoek van een niet-islamiet die dicht bij me staat. Deze persoon had iemand leren kennen, en ‘het’ zou wel eens kunnen gebeuren, of ik de daarvoor benodigde voorbehoedmiddelen zou willen halen, de schaamte overheerste van de andere kant. No problem, ik ben naar de Etos geracet en heb zonder blikken of blozen een familiepak condooms gehaald, de enige preek die je van mijn kant krijgt is hoe belangrijk bescherming is.

Ik hou van de gayparade, en van homo’s. Volgens veel moslims is homoseksualiteit verboden, ik heb het vaak onderzocht, en waar in de Torah en de Bijbel letterlijk staat dat hun de meest verschrikkelijke aangedaan mogen worden, heb ik dit nergens in de Quran terug kunnen vinden. Ik gooi het op een ‘God weet het beter’ en laat het oordelen aan Hem over, I love gay men en daarmee uit.

Waar het op neerkomt: Ik dring niemand iets op, functioneer naar behoren, pas me aan, participeer in deze Nederlandse samenleving, maar gebaseerd op het feit dat ik een hoofddoek draag, denken mensen het recht te hebben je als tweederangs burger te mogen behandelen en mij random voor alles en nog wat uit te mogen te maken.

De hoofddoek is een deel van mij, hij hoort bij mij. Ik draag hem nu al zolang, dat bij afwezigheid ik me niet minder naakt zou voelen als wanneer ik in mn blote achterwerk naar buiten zou wandelen. Niet alleen is hij er om een deel van mijn schoonheid te bedekken, ook is hij er om bepaalde verleidingen te weerstaan. Nee, niet voor de mannen, verleiding voor mijzelf. (geloof me, zo geweldig ben ik niet, ook niet met onbedekt haar).

Ik trek een grens ‘tot hier en niet verder’. Ik ben een volwassen vrouw die alle facetten van het leven geproefd heeft, besloten heeft dat dit de koers is die ik op wil gaan. Het behoed mij voor de dingen waar ik van geloof dat ze mij meer slecht dan goed zullen doen, niet alleen omdat dit in een boek is vastgelegd, ook omdat ik het zelf heb ervaren.

En geloof me, ik hoef niet gered te worden. Had me gered toen ik ‘s avonds laat door jongens lastig gevallen werd. Had me gered toen ik als achttien jarige een week lang doodziek was omdat een debiel GHB in mijn drinken had gegooid tijdens een gezellig avondje op stap met vriendinnen. Had me gered toen ik op te jonge leeftijd een tattoeage zette omdat ik dat stoer vond en niet in de gaten had hoeveel impact zoiets later zou hebben. Daar lieve meneer wilders, had ik allemaal graag gered van willen worden, jaren geleden.

Dat de een zijn zogenaamde vrijheid de ander niet is, moge duidelijk zijn. Hoe ik dat voor mijzelf afbaken, is aan mij, en mij alleen. Uiteraard wetende dat het meneer Wilders z’n reet zal roesten of ik onderdrukt ben of niet, en het een staaltje moslim bashen is waar Pim Fortuin een driedubbele salto in zn graf van draait.

De economische crisis is nog steeds niet afgedaan, China neemt de boel over, dagelijks sterven duizenden mensen in oorlogen en aan aids, er worden goed geïntegreerde kinderen gedeporteerd naar land van herkomst, criminaliteit neemt toe, vrouwenhandel is groter dan ooit, maar Nederland maakt zich druk om de hoofddoek.

Als de Nederlandse samenleving zich net zo boos zou maken over de bovenstaande zaken als het feit dat ik mijn hoofd bedek, zouden we zowaar in een utopie kunnen leven. De volgende keer als je naar een meisje kijkt die haar haren bedekt, denk dan aan de andere kant van het verhaal. Niet de (niet bestaande) islamisering is een gevaar voor deze samenleving, de groeiende intolerantie is daarentegen wel funest.

Dankjewel meneer Geert Wilders.

---------------------

Meer informatie over de auteur Dunya Henya vind je op haar blog of op Twitter.