Carlijn (19) over gesloten jeugdzorg: "Ik werd vaak in de isoleercel gezet of tegen de grond geduwd"

Suïcidaal

De 19-jarige Carlijn had een moeilijke jeugd, leed aan anorexia en kampte ook met mentale problemen. "Ik werd opgenomen op een gesloten psychiatrische afdeling van de GGZ, omdat ik erg suïcidaal was. Ik zag het leven niet meer zitten en beschadigde mezelf. Ik liep veel weg en leed aan ernstige anorexia. Op een gegeven moment was ik zo ver weg van mezelf dat de GGZ niet meer wist wat ze met me moesten doen." Uiteindelijk is er destijds besloten om Carlijn naar een gesloten jeugdinstelling te sturen.

Jeugdgevangenis

In plaats van dat ze gepaste hulp kreeg werden haar problemen gedurende haar tijd in een gesloten instelling alleen maar erger. Volgens haar is de gesloten jeugdzorg namelijk niets minder dan een veredelde jeugdgevangenis.

"Vroeger zaten de kinderen die zorg nodig hadden en de kinderen die straf kregen in dezelfde pand. In 2008 veranderde dat en kwamen de kinderen die zorg nodig hadden in de gesloten jeugdzorg terecht. Het probleem is alleen dat deze instellingen zich in gevangenispanden bevinden en het personeel voor alle kinderen verantwoordelijk is." Het resultaat is dat alle kinderen hetzelfde worden behandeld. Zo werd Carlijn vaak in de isoleercel gezet en werd ze soms tegen de grond gedrukt.

Effect op mentale gezondheid

Volgens het personeel werd Carlijn voornamelijk afgezonderd, omdat ze moest 'stabiliseren', maar dat had juist het tegenovergestelde effect. Zo merkte ze dat haar mentale gezondheid juist achteruitging, omdat ze heel de dag alleen was en ook niet werd behandeld. Daar kwam ook nog eens bij dat de instelling niet voldoende personeel in dienst had om haar te kunnen behandelen. "Dat alleen al laat zien hoe weinig ze voor je kunnen betekenen wanneer je echt zorg nodig hebt in de gesloten jeugdzorg", aldus Carlijn.

Getraumatiseerd

Tegen het einde van haar opname was Carlijn getraumatiseerd, leed ze nog steeds aan anorexia en probeerde ze zelfmoord te plegen. "Het heeft heel veel sporen nagelaten. Ik weet nog dat het voelde als ik vervreemd was van de wereld om me heen en niet meer wist hoe ik een plekje in de samenleving kon innemen, omdat ik er zo lang uit ben geweest. Het was dan ook erg moeilijk om een normaal leven op te bouwen."

Alternatief

Inmiddels gaat het wat beter met Carlijn. Zo heeft ze bijna haar havodiploma op zak en helpt ze als ervaringsdeskundige andere kinderen die hetzelfde hebben meegemaakt als zij. Echter is het haar grootste wens om te voorkomen dat andere kinderen in gesloten instellingen terechtkomen. Ze pleit dan ook voor de afschaffing van de gesloten jeugdzorg. "Er moet een heel goed alternatief voor in de plaats komen, zoals kleinschalige woongroepen waar jongeren de zorg en liefde krijgen die ze nodig hebben. In kleine groepen kunnen de meest kwetsbare jongeren goed geholpen worden."