"Al die Franse vlaggen op Facebook.. naïef en simpel"

Ja maar, ik probeer al 2 dagen te bedenken wat ik zou moeten zeggen. Wat ik zou kunnen zeggen. Wat ik zou willen zeggen. Tot ik er achter kwam dat ik eigenlijk niks hoef te zeggen, want ik ben vrij deze week, want FunX heeft de DiXte 1000. Maar toch, ik ga wel wat zeggen. Want waarom zou ik niks zeggen als ik altijd wat te zeggen heb?

Maar wat ga ik zeggen als ik niet weet wat ik vind. Ik weet alleen wat ik voel, daar begint het dan meestal en om eerlijk te zijn, vind ik het gewoon erg kut. Voor de slachtoffers, voor de achterblijvers, voor de doden, de gewonden, de getraumatiseerde levenden. Maar ook voor de toeschouwers, die dit tot zich moeten nemen en het een plekje moeten geven.

Ik vind het kut, omdat ik weet dat veel mensen dat niet kunnen. Die krijgen deze verschrikking op hun bord en kunnen er simpelweg helemaal niks mee. Het overrompelt ze en domineert hun complete gedachtegang. Een gedachtegang die al bijna tot de rand toe was gevuld met al het nieuws en alle ellende die voor dit drama al op de wereld waren.

Sommige mensen willen gelijk relativeren. Er zijn ergere dingen op de wereld. Ja, klopt, maar dit is ook erg. Andere mensen denken gelijk, dit is een samenzwering, de nagel in de doodskist van de open grenzen van Europa. Een false flag operatie om de vluchtelingen toegang te verlenen tot een nieuwe veilige thuishaven. Dat zou kunnen, maar dat is in mijn ogen nog erger dan dat het al was.

Franse vlaggen op Facebook

Weer andere mensen veranderen hun profielfoto met één druk op de knop in een Franse vlag, met dank aan Facebook. Iets wat ik tijdens Je Suis Charlie echt verschrikkelijk vond, dat schapengedrag. Nu denk ik, ach, als dat is hoe mensen het kunnen verwerken voor zichzelf, dan vind ik dat naïef en simpel, maar als dat helpt, so be it. Doe dan maar, ik hoop dat je je beter voelt.

Politici kiezen er voor om te schreeuwen en de schuld overal neer te leggen, behalve bij zichzelf. Wie het Midden Oosten laat branden, moet niet gek opkijken als de rook naar ons toe waait om sommige van ons te laten stikken. Zeker niet als je er vervolgens niks constructiefs aan doet om een betere toekomst voor ons allen te creëren. Je maakt mensen alleen maar nog bozer, aan allebei de kanten.

Men zegt dat je al deze haat met liefde moet overwinnen. Maar hoe knuffel ik dode mensen uit Beirout, Parijs of Aleppo weer tot leven? Hoe laat ik een mens dat draait op haat, zien dat hij dom bezig is? Volgens mij is liefde namelijk alleen een redmiddel voor het trauma dat haat heeft aangericht. Maar ik hoop dat ik dat verkeerd zie.

Jammergenoeg zie ik veel mensen alleen maar langs elkaar heen schreeuwen. Mensen denken niet meer na. Ik hoop dat ooit blijkt dat al die mensen die zichzelf oog in oog met kwaad vonden en zichzelf offerden voor het goede, niet voor niets zijn gestorven. Dat het de helden zullen zijn die ons stukje bij beetje de goede richting wijzen. Misschien is dat wel wat ik wilde zeggen. Ik weet het niet, ik denk er nog een paar keer over na. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Tim Beumers