Worstelaar Adam: "Mijn moeder zegt dat ze een betere sporter was dan ik"

liefde

Adam was vijftien jaar toen hij het worstelen echt leerde kennen en dat heeft hij nooit meer losgelaten. "Het gooien, de grepen en alles wat je zag, was gewoon leuk. Je hebt er lichaamscontrole voor nodig en wordt er supersterk van, omdat je vanaf je enkel tot je hoofd alles traint."

Kunnen leven van de sport is waar Adam graag naartoe wil werken.

"Je hebt een visie en een doel. Ik ben niet iemand die het als een hobby doet, maar ik wil er echt van kunnen leven. Het is niet alsof het geld me niet boeit, want ik wil voor mijn familie en de mensen om me heen kunnen zorgen. Het is een last die ik nu al op mijn schouders draag. Mijn moeder gaat al sinds ik drie ben mee naar elke sport en steekt er zoveel bloed, zweet en tranen in. Ik moet met iets terugkomen."

lesgeven

Naast zijn eigen carrière, geeft Adam ook les aan kinderen. En daar zit heel veel liefde in. "Het gevoel dat ik krijg als ik hier binnen kom, is magisch. Ze gaan lekker worstelen en leren altijd iets nieuws. Ik heb altijd een verassing voor hen, want ik zeg nooit van te voren wat we gaan doen. Als ze het goed doen en de techniek kennen, word ik echt gelukkig." Hij geniet van de glimlachende kids.

mama

De vrolijke worstelaar krijgt bij het lesgeven vaak hulp van zijn moeder. Ondanks dat ze vroeger erg atletisch was, heeft zij van sport nooit echt iets kunnen maken. "Het was een andere tijd en ze was voornamelijk in de keuken bezig. Ze was heel atletisch, zelfs beter dan ik zegt ze soms." Zijn moeder is een grote steun voor hem. Ze is aanwezig bij elke wedstrijd, maar als het in een ver land is, dan blijft ze liever thuis. Natuurlijk belt ze hem dan wel vaak om te vragen hoe het gaat. En daar doet hij het voor.

"Als ik een medaille pak, dan pakken we die samen. Ze is heel kritisch, vooral als het wat minder gaat, maar ze is mijn alles. Door mij komt haar droom uit en dat gevoel is prachtig."