Ashley (23): "Mijn gevoelens voor meisjes maakten me bang en onzeker"

"In de tweede van de middelbare school begon ik gevoelens te krijgen voor een meisje. Ik had geen idee wat ik ermee aanmoest. Het maakte me eigenlijk vooral bang en onzeker. Ik heb geprobeerd het aan de kant te schuiven, maar het zat de hele tijd in m'n achterhoofd. Ik probeerde jongens leuk te vinden, omdat iedereen dat deed en ik erbij wilde horen. Die onzekerheid lag echt puur bij mezelf. Mijn oom is een hair- en make-up artist en supergay. Hij vroeg altijd al of ik wel zeker wist dat ik hetero was, maar zelfs tegen hem ontkende ik het.

Ondertussen ontwikkelde ik mijn liefde voor dans. Ik ging een dansopleiding doen en daar begon ik ook een meisje leuk te vinden. Dit keer was gevoel nog veel sterker. Ik kon het nu echt niet meer negeren, ook omdat het een van m'n beste vriendinnen was. Dat maakte het moeilijk. Uiteindelijk heb ik het tegen haar gezegd, ook al was ze niet gay of bi. Ze reageerde gelukkig heel lief en supportive. Dat deed me goed.

Daarna heb ik het alsnog weggestopt. Een dansopleiding is heel erg zwaar, dus m'n focus ging vooral daarheen. Die tijd was sowieso echt een rollercoaster. Ik worstelde met m'n seksualiteit en daardoor werd ik heel onzeker over alles: m'n dans, uitstraling, lichaam... Ik vergeleek mezelf altijd met anderen en het was nooit goed genoeg voor mezelf. Ik raakte in een hele diepe depressie. Dat wist ik eerst zelf niet, maar ik voelde me heel naar en leeg. Ik at en sliep weinig en kreeg paniekaanvallen. Uiteindelijk begon ik mezelf ook pijn te doen. Ik verborg m'n littekens, want ik wil altijd laten zien dat alles goed gaat. Ik verstopte mezelf en stond altijd achteraan.

Het was een jarenlang gevecht met mezelf, ik was gewoon uitgeput. Gelukkig hebben m'n moeder en m'n goede vrienden me flink geholpen. Ik ben uiteindelijk in therapie gegaan en heb met verschillende psychologen en psychiaters gepraat. Ik wilde graag geholpen worden, dus dat gaf wel aan dat het nog niet te laat was. Ik heb dat jaar nog wel m'n diploma gehaald. Ik weet niet hoe, maar het is me gelukt op het laatste restje wilskracht. Helaas ben ik toen wel m'n passie voor dans verloren. Ik ben even gestopt, maar met de juiste hulp heb ik heel hard aan mezelf gewerkt.

Die passie voor dans is weer langzaam teruggekomen toen ik weer lessen ging volgen in opdracht van m'n psycholoog. Dat was zo leuk: een nieuwe omgeving, andere mensen, nieuwe vrienden... Ik voelde me toen heel erg blij en op m'n gemak. Het voelde wel alsof ik opnieuw moest beginnen en m'n kracht in dans opnieuw moest terugvinden. Het ging met ups en downs, maar ik heb geaccepteerd dat ik daarmee moet leren omgaan.

Toen het beter met me ging, kwamen de gedachtes over mijn gevoelens voor meisjes weer terug. Ik begon mezelf meer te accepteren en uiteindelijk boeide het me niet meer. Ik begon mijn naaste omgeving te vertellen dat ik bi was en het grappige is dat het niemand verbaasde. Ik kreeg alleen maar leuke reacties. Op dit moment zeg ik dat ik wel echt gay ben, omdat ik mezelf sneller zie met een meisje. Maar aan de andere kant denk ik weer: je weet maar nooit. Ik zie wel wat er gebeurt. Laatst heb ik het voor het eerst op Instagram gepost en dat vond ik best wel spannend. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik kreeg al snel heel veel lieve reacties van mensen die zeiden dat ze trots op me zijn. Daar ben ik heel blij mee. Ik wilde er ook niet een hele 'big deal' van maken, want dan haal je het normale ervan af.

Dat ik dit nu kan vertellen, zegt echt iets over hoeveel ik gegroeid ben. Een aantal jaar geleden had ik het niet gedurfd. Ik probeer nu dingen te delen zodat ik anderen daarmee kan inspireren. Misschien zijn er meer mensen die 'sufferen in silence'. Als ze dit lezen denken ze misschien: als zij het kan, kan ik het ook. Mensen mogen altijd naar me toe komen met vragen. Ik ben er laatst ook achter gekomen dat ik hoogsensitief ben, dus ik voel heel snel iemands vibe aan en merk het snel als er iets met iemand aan de hand is. Ik heb laatst nog drie mensen geholpen met uit de kast komen. Ik zeg altijd: je moet het pas doen wanneer jij ready bent. Laat niemand anders je pushen en kijk naar je omgeving en hoe jij denkt dat ze zullen reageren. Als je eigenlijk al weet dat ze er oké mee zijn, maak het dan niet moeilijker voor jezelf en ga er gewoon voor. Het bespaart je zoveel ellende. Het is eigenlijk zoiets moois."

- Ashley (23)

CLOSE UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!