Carlos woog eerst bijna 300 kilo en traint nu voor de marathon

beenamputatie

"De arts begon onze afspraak door te voorspellen dat ik de 41 jaar niet zou halen," vertelt de inmiddels 41-jarige Carlos aan Runner's World. "Mijn zus was op dat moment zwanger en ik zou voor het eerst oom worden. Ik begon te denken aan alles wat ik achter zou laten." Carlos woog op dat moment bijna 300 kilo en was bij de dokter om te praten over een beenamputatie. Hij had op dat moment namelijk veel last een ernstige huidinfectie die zich langzamerhand over zijn lichaam aan het verspreiden was.

LIFESTYLE VERANDEREN

In plaats van zijn been te laten amputeren, besloot Carlos het over een andere boeg te gooien en voor een maagverkleining te gaan. Maar dat was niet genoeg. Om zijn gezondheid te verbeteren, moest hij zijn hele levenswijze veranderen. Dat betekende geen junk food en alcohol meer én hij moest gaan bewegen.

Trainen

Hij besloot een 5 kilometer-race te lopen ter ere van een vriend van hem die overleden was aan een hartaanval. Toen hij aan de startlijn stond woog hij nog steeds zo'n 181 kilo, maar hij wist de afstand uit te lopen. "Ik herinner me de sfeer nog. Het pakte me. Nog voordat ik gefinisht was, wilde ik me al inschrijven voor een andere wedstrijd."

Gemotiveerd

Oscar verloor steeds meer gewicht en daarmee was hij ook verlost van de chronische pijn waar hij de jaren daarvoor mee kampte. Ook mocht hij stoppen met alle medicijnen die hij moest slikken. Dit motiveerde de Amerikaan alleen maar meer om verder te gaan waar hij mee bezig was. Hij sloot zich aan bij een hardloopgroep, begon ook met krachttraining en trainde zes dagen in de week. Inmiddels is hij meer dan tweehonderd kilo afgevallen.

Marathon

Afgelopen oktober liep Oscar - na meerdere 5K-races te hebben gedaan - zijn eerste halve marathon in 3:06:28. Helemaal tevreden over de tijd was hij niet, maar hij hoopt dit dit jaar te kunnen verbeteren. Hij heeft zich namelijk ingeschreven voor zijn eerste marathon: de Detroit Marathon in oktober.

"Ik had altijd het idee dat ik niet thuishoorde bij een race, dat iedereen anders was. Maar op de race day herinner ik me hoe hard ik heb gewerkt en dan denk ik aan niks anders meer dan de route die voor me ligt. Dan voel ik me eindelijk alsof ik ergens thuishoor."