Eljero Elia: "Giovanni van Bronckhorst was net als mijn vader"

Het begin

Van kinds af aan had Elia al een echte winnaarsmentaliteit: "Ik kon nooit tegen mijn verlies. Ik bleef net zolang doorgaan tot het wel lukte." Zijn carrière begon in het team van zijn broer, die toen trainer was bij FC Voorburg. Op 6-jarige leeftijd mocht hij invallen voor iemand die geblesseerd was. "Toen ik erin kwam, maakte ik gelijk acties en een doelpunt." Niet alleen de ouders die langs de zijlijn stonden waren onder de indruk, ook een scout van ADO Den Haag - die toevallig aanwezig was - zag in Elia gelijk een talent.

Rotperiode

Elia was uiteindelijk 17 toen hij zijn debuut in het betaald voetbal maakte bij ADO. De voetballer speelde vervolgens bij FC Twente, HSV, het Nederlands elftal en in 2011 maakte hij de overstap naar de topclub Juventus. Een periode waar Elia met weinig plezier op terugkijkt. Hij speelde weinig, raakte zijn zekerheid op een plek bij het Nederlands elftal kwijt en tot overmaat van ramp werd er ook nog bij hem ingebroken.

"Ik zat op een berg boven: sneeuw, kou, grijs. Ik was ongelukkig. Er was ingebroken bij me. Ik had mijn vrouw en kind teruggestuurd naar Nederland, want het was niet meer veilig. En toen zat ik helemaal alleen in die villa. Ik werd toen ook niet meer opgeroepen voor het Nederlands elftal. En niemand belde me om te vragen hoe het met me ging. Er werd alleen gezegd dat ik harder moest trainen."

SFB

Elia heeft een bijzondere band met SFB. Hij was dan ook de eerste persoon die in de groep geloofde en hun financieel steunde. Toen zijn goede vriend Priceless naar hem toe kwam en vertelde dat hij wilde gaan rappen, zei Elia: "Weet je wat, als jullie het echt willen en hongerig zijn, dan ga ik jullie sponsoren. Ik hoef er niks voor terug, alleen maar dat jullie vooruit gaan." Dat deed hij totdat de mannen bij Topnotch getekend werden. "Je moet altijd maar één persoon hebben die jou iets gunt. Ik moest zelf ook maar één coach hebben die mij iets gunde."

Elia is zelf ook al lang bezig met muziek maken, maar de afgelopen tijd vond hij het verstandiger om zich op één ding te focussen, namelijk het voetballen. Nu is volgens hem wel de tijd gekomen om de dingen te doen die hij leuk vindt en daarom gaat hij binnenkort met een EP komen.

ELia en de media

"De media zijn mijn beste vrienden... dus niet." In het begin kon Elia maar slecht omgaan met alle onterechte dingen die er over hem geschreven werden. Inmiddels is hij daar wel verstandiger in geworden. Hij is blij dat de pers bijvoorbeeld niet meer welkom is wanneer het Nederlands elftal aankomt bij de trainingen. Hij ergert zich kapot aan de opmerkingen die zijn gemaakt over sommige outfits van de spelers, zoals de ophef over de hoed van Memphis Depay.

"Het zijn maar kleren. Als iemand slecht speelt, dan zeggen ze: 'Hé, hij heeft een Louis Vuitton-tas of hij heeft een schoen van drieduizend euro.' Ja, hij heeft ervoor gewerkt, dus hij kan het kopen. Laat hem gewoon!"

in gio we trust

Met veel plezier kijkt Elia terug op zijn tijd bij Feyenoord: "Feyenoord is mijn tweede vrouw man." Iemand die hij daar ook dankbaar voor is, is trainer Giovanni van Bronckhorst. Hij noemt de aanpak van Gio zelfs perfect: "Hij was net mijn vader." Omdat Elia één van de oudere speler was, had hij zelf automatisch ook een begeleidende rol. Hij probeerde de jongere jongens rustig te houden en hen te motiveren.

"Ik fokte iedereen op op door bijvoorbeeld te zeggen: 'Vandaag is er geen doorgang, vandaag is het kamikaze! Als hij naar de wc gaat ga je met hem mee!"

Coach

Zelf ambieert de voetballer ook een carrière als trainer bij Feyenoord, maar dan wel het liefst als jeugdtrainer. Hij wil namelijk niets liever dan jonge jongens beter te maken en de bewust te maken van hoe de voetbalwereld in elkaar zit. Hij weet in ieder geval precies hoe hij dat wel en niet wil aanpakken.

"Je hebt nu van die trainers die nog van de oude garde zijn, die schreeuwen naar je: 'Als je het niet redt, dan ga ik je eruit halen!' Je hoeft niet boos te worden, je kan ook op een andere manier met jongens praten. Zoals hoe trainers mij benaderd hebben. Ze zeiden me bijvoorbeeld: 'Ga nou niet achter de Playstation zitten, lees eens een krantje en ga je nou eens verdiepen in de maatschappij. Pas toen ik weg was, besefte ik me hoe goed dat eigenlijk voor me was."