"Nog altijd bang voor Nederlanders"

Nederlandse elitetroepen brachten tussen december 1946 en februari 1947 zeker 3.100 mannen om op Zuid-Sulawesi, dat toen nog Zuid-Celebes heette. Vandaag oordeelde de rechter dat niet alleen weduwen van de omgekomen mannen maar ook hun kinderen recht op schadevergoeding hebben vanwege de slachting in Indonesië, dat toen nog Nederlands-Indië heette.

Westerling
Tijdens de Revolusi Nasional Indonesia, de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog, voerden Nederlandse troepen een waar schrikbewind om de bevolking van de Nederlandse kolonie onder de duim te houden. Op Zuid-Celebes was het verzet zó hevig, dat Nederland kapitein Raymond Westerling (foto boven) de vrije hand gaf. Onder zijn leiding executeerde het Depot Speciale Troepen (DST) een groot aantal dorpelingen. Indonesische bronnen spreken veelal van 40.000 doden, Nederlandse bronnen houden het op 3.000 tot 5.000 slachtoffers.

Nooit berecht
De executies vonden weliswaar publiekelijk plaats om angst aan te jagen maar werden bewust niet vastgelegd door Nederlandse autoriteiten. De vermoorde mannen kregen geen proces, van velen was vaak niet eens bekend of ze daadwerkelijk bij de revolutie betrokken waren. De wandaden kwamen pas later aan het licht, toen verschillende militairen hun verhalen openbaarden. Ondanks verschillende onderzoeken en strafrechtelijke vervolgingen voor andere betrokken Nederlandse militairen, werd kapitein Westerling nooit berecht.

Nog altijd bang
De naam Westerling jaagt de bewoners nog altijd schrik aan. Aan RTL Nieuws vertelt weduwe Sikati haar verhaal. Ze spreekt over Suppa, waar ze zag hoe 208 mannen onder het toeziend oog van hun vrouwen en kinderen werden doodgeschoten. Maar niet voordat ze uitgekleed en in elkaar geslagen waren: "Ik ben niet boos, maar wel bang voor Nederlanders." In de zomer van 2014 kwamen nabestaanden van de op Zuid-Sulawesi omgebrachte mannen voor het eerst naar Nederland. EenVandaag maakte daar deze reportage over:

Wat vind jij?
Moet Nederland er alles aan doen om de nabestaanden en kinderen van de omgebrachte mannen tegemoet te komen of is het verleden, hoe tragisch ook, gewoon het verleden en zouden we de zaak moeten laten rusten?