Bernice (24): "Sinds ik in een bejaardenhuis woon, maak ik me minder snel druk om dingen"

"Vijf jaar geleden waren er superveel lege appartementen in het bejaardenhuis in de buurt en er kwamen maar geen nieuwe mensen. Een klasgenootje kreeg een uitnodiging in haar brievenbus voor een brainstormavond over de nieuwe bestemming. We zijn daar naartoe gegaan met het idee om studenten daar goedkoop te laten wonen als ze vrijwilligerswerk zouden gaan doen. Niet iedereen werd daar enthousiast van. Sommigen zeiden zelfs: 'Als jullie hier komen wonen, haal ik m'n ouders er weg'. Ze hadden er een heel wild beeld bij, alsof ouderen over de bierflesjes zouden struikelen en ze niet meer zouden kunnen slapen van de herrie.

Gelukkig waren anderen wel enthousiast. Toen hebben we een proefweek gedaan waarin we op een luchtbed in het bejaardenhuis sliepen. Dat was zo leuk! Ik weet het nog goed, ik heb zo veel met die mensen gekletst. Ze hebben zoveel levenswijsheid. Het was heel gemoedelijk. Ik dacht: ik wil hier echt wonen. En de bewoners vonden het ook tof.

Vervolgens ging het heel snel. Een paar maanden later woonde ik er. Daarvoor had ik eigenlijk niet gek veel met ouderen. Ik groet ze op straat en hou van mijn opa en oma, maar daar hield het ook op. Ik vond het idee van wonen in een woongemeenschap vooral heel gezellig. Je hebt de zelfstandigheid van je appartement, maar de gezelligheid van je huis. Als ik binnenkom, word ik standaard door meerdere mensen bij m'n naam begroet. En op zondag zijn er borrelmiddagen. Nu alles zo stilligt, merk ik wel wat de toegevoegde waarde daarvan is. Zonder die activiteiten zitten mensen veel alleen op hun kamer.

Aan het begin van de coronaperiode ben ik twee weken binnen gebleven. Ik ging alleen naar buiten voor het hoognodige en sprak niet af met vrienden of familie. Voor iemand die van mensen houdt, is dat best wel veel gevraagd, maar het was voor een goed doel. Toen ik later een keer naar beneden liep op een stoepkrijttekening te maken - als bemoediging voor mijn buren -, zag ik de naam van m'n buurman staan op een kaartje bij een kaars. Hij was overleden. Toen besefte ik dat ik niet iedereen kan beschermen.

Inmiddels zijn er in die vijf jaar dat ik hier woon heel wat mensen overleden. Als je echt een band opbouwt, is dat wel pittig. Ik heb al heel wat traantjes gelaten. De eerste keer weet ik nog goed. Dat was een vrouw die me altijd succes wenste bij de deur. Zij was heel plotseling overleden. Het is mooi dat je tot op de laatste dag van betekenis kan zijn.

Sinds ik hier woon, heb ik wel geleerd dat niet alles de moeite waard is om je druk over te maken. Oudere mensen kunnen zich makkelijker bij dingen neerleggen. Ik ben oude mensen ook heel erg gaan waarderen. Ze worden vaak als een zielige groep weggezet. Natuurlijk zijn ze qua gezondheid wel kwetsbaar, maar ze hebben wel ons land opgebouwd. Dat vind ik mooi, dat geeft hoop.

Ik zou zeker aanraden om in een bejaardenhuis te wonen. Het maakt je beeld van de maatschappij breder. Ik zei altijd: ik ga hier niet weg tot ik getrouwd ben. Dat weet ik niet meer zeker, maar voorlopig is het fijn."

- Bernice (24)

CLOSE UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!