Simone (29): "Ik heb geen haat meer voor hem, alleen maar medelijden"

Het slaan ging van één keer in de maand naar dagelijks. Ik was bang voor hem. Hij gaf me het gevoel dat ik niks waard was en dat vertelde hij me ook regelmatig. Ik werd compleet gehersenspoeld door hem. Tegelijkertijd begon hij ook te stoken tussen mij en mijn vrienden en familie. Ik werd langzamerhand geïsoleerd van alles en iedereen. Ik was blind en zag de signalen niet op tijd.

Na vijf jaar was er niks meer van me over. Geestelijk was ik kapot. Ik deed nog wel mijn best om mijn verwondingen te verbergen, maar de smoezen naar de buitenwereld waren op. De klappen deden me niks meer, ik moest overleven.

De knop ging om toen hij mij na de zoveelste ruzie dwong om op mijn knieën te zitten en hij een pistool tegen mijn hoofd zette. Hij dreigde me te vermoorden als ik ooit bij hem weg zou gaan. Die dag ben ik gevlucht. Ik heb alles achtergelaten en ben naar mijn moeder gegaan.

Zeventien maanden lang bleef hij me stalken. Maar zijn doodsbedreigingen lieten mij koud. Wil je me iets aan doen? Prima, doe het maar. Ik ga mezelf niet langer thuis opsluiten.

Ik had na alles wat ik had meegemaakt mijn leven weer opgepakt. Ik had alle pijn weggestopt en het leek goed met me te gaan. Tot een vriendin mij vertelde over haar vriend die zijn handen ook niet thuis kon houden. Dat was de trigger waardoor ik dagelijks angstaanvallen en flashbacks kreeg. Ik had mijn emoties niet meer onder controle.

Na veel gesprekken met vrienden en familie besloot ik om hulp te zoeken. De diagnose PTSS (posttraumatisch-stressstoornis) werd gesteld. Ik ben toen een behandelingstraject ingegaan. Het was een heftige periode, maar het beste wat ik ooit kon doen. Je leert naar jezelf te kijken vanuit een ander perspectief. De emoties die toen zo hoog zaten, begonnen af te vlakken. Ik werd eindelijk weer mezelf.

Inmiddels ben ik vier jaar verder en het gaat goed met me. Ik ben nu een zelfstandige vrouw, die stevig in haar schoenen staat en een duidelijke mening heeft. Ik kan nu goed over mijn ervaringen praten en heb zelfs andere meiden kunnen helpen die in dezelfde situatie zaten.

Mijn advies: wees nooit bang om hulp te vragen. Ook al lijkt het vaak niet zo, je komt er zoveel sterker uit. Neem iemand in vertrouwen, zoals een vriendin of docent. En verzamel bewijs: maak foto's van verwondingen en schrijf op wat wanneer is gebeurd. Ook al ben je een slachtoffer, je zult bewijs moeten hebben als je aangifte wil doen.

Zo af en toe zoekt hij nog contact via nieuwe mailadressen. Ik weet niet hoelang hij dit nog gaat volhouden, want er zijn inmiddels al acht jaar verstreken. Maar ik heb geen haat meer voor hem, alleen maar medelijden. Ik wil niet meer in angst zitten, want dat heb ik al lang genoeg gedaan."

- Simone (29)

HULP BIJ HUISELIJK GEWELD

Ben of ken jij iemand die slachtoffer is van huiselijk geweld? Voor advies en hulp bij huiselijk geweld kun je (anoniem) terecht bij Veilig Thuis door te bellen naar 0800 2000.

CLOSE UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!