Column: "Jij zou graag naar huis willen, maar dat gaat niet meer gebeuren"

Ja maar, het leven dat ik leef is niet echt onprettig. De gemiddelde bewoner van dit land heeft dan ook weinig te klagen. Niet dat we het niet ongelooflijk veel doen, maar dat is ons voorrecht. Als land waar we gemiddeld het minste werken per inwoner per dag, hebben we nou eenmaal een hoop tijd over. Waar je je nergens druk over hoeft te maken, dus wat doe je dan, dan let je op anderen en dan ga je daar over klagen. En dat is natuurlijk vermoeiend.

Als je naast dat beetje werk en je dagelijkse beslommeringen je ook nog heel de dag druk moet maken om de wereld en de mensen om je heen, waar je niks mee te maken wil hebben, dan vreet dat ook energie. Dus dan kan ik mijzelf voorstellen dat je er af en toe wel even tussenuit wil. Even weg van alle gekte, even vergeten waar je allemaal druk mee was. En je hebt het verdiend, toch!

Het liefst naar een zonnig eiland ergens in de zee. Even vluchten voor de realiteit van de dag. Maar wel met het vliegtuig, dat is het makkelijkst. Wij proberen momenteel zelf ook een reis te boeken, maar het is lastig. In je achterhoofd denk je dan, maar op dat eiland zijn ook allemaal vluchtelingen. Straks lig ik op het strand en dan spoelt er een dood kindje aan in de branding. Dan is gelijk je hele vakantie naar de klote. Je komt er toch om even bij te komen. Niet om geconfronteerd te worden met de ellende van anderen.

Veel mensen zijn ook boos op al die vluchtelingen. Waarom blijven ze niet gewoon in hun eigen land. Wat komen ze hier doen. Wat beweegt dit soort mensen om alles achter zich te laten en met hun kinderen deze grote gevaren te lopen. Maar als wij er al 2 weken per jaar uit willen, met zo een gemakkelijk leven. Hoeveel weken per jaar zou je er dan uit willen, als je geen toekomst meer ziet voor jouw kinderen.

Als de keus dat jouw kind misschien wel dood dobberent in zee eindigt, in haar roze legging, makkelijker te maken is, dan de keus om maar gewoon te blijven waar je woont, dan denk je niet meer aan vakantie, dan denk je aan overleven. Fight or flight is de natuurlijke reactie die we allemaal hebben. Maar als je niks meer over hebt om voor te vechten, dan blijft er maar 1 ding over. Vluchten.

En dan ontmoeten we elkaar in Griekenland. Ik aan de ene kant van het eiland op een stoel langs het zwembad, all-inclusive. Jij aan de andere kant, opgesloten in een voetbalstadion of in een tent met een flesje water en in de brandende zon. Allebei zijn we ongeveer even ver van huis, alleen ik ga over 5 dagen terug, terug naar de dagelijkse sleur en de bevoorrechte situatie waar ik gelukkig onderdeel van uitmaak.

Jij zou graag naar huis willen, maar dat gaat niet meer gebeuren. De vraag is alleen waar je dan wel naar toe kan. Want waar ik naar toe ga, daar ben jij niet welkom, zeggen ze. Ik kan me alleen proberen voor te stellen hoe dat voelt, maar 1 ding weet ik zeker. Ik denk dat jij wel een vakantie kan gebruiken. Misschien kan je even naar mijn kant van het eiland, dan mag je mijn bandje lenen. Even wat eten en een stukje zwemmen. Neem je kind maar mee, ik heb wel zwembandjes voor hem.