FunX

Laura (23) maakte een docu over haar moeders mysterieuze dood: "Ik was de laatste die het wist"

foto: VPRO

News
Laura (23) maakte een docu over haar moeders mysterieuze dood: "Ik was de laatste die het wist"

Laura Iwuchukwu gaat tien jaar na de dood van haar moeders het rouwproces aan in haar eigen documentaire Ik bel je terug. Haar moeder stierf tijdens een reis naar Nigeria toen Laura twaalf jaar oud was, maar de oorzaak is nooit duidelijk geweest. Hoewel het nog steeds een mysterie is wat er met Laura’s moeder is gebeurd, is ze wel meer over haar moeder te weten gekomen.

"Ze zou terugbellen"

Vlak voor Laura’s twaalfde verjaardag, werd ze van haar moeder gescheiden. Laura vertrok naar Engeland om een week bij haar familie door te brengen en haar moeder, die dokter was, ging naar Nigeria om haar zieke vader te helpen. Toen Laura's verjaardag aan was gebroken, hoorde ze niets van haar moeder waarna ze haar belde. "Ze vertelde toen dat ze plotseling heel erg ziek was, dat ze niet kon praten en dat ze mij terug zou bellen."

Haar moeder belde Laura alleen nooit meer terug. Een week later besloot ze daarom haar oma te bellen met de vraag waarom haar moeder niets liet horen. "Het was compleet stil aan de lijn en toen werd de telefoon ineens overgenomen door iemand anders die zei dat het goed met mijn moeder ging. Het was een heel kort en raar gesprek." Vervolgens bleef Laura nog even aan de lijn, maar dacht haar oma dat ze had opgehangen. "Toen hoorde ik ineens de woorden 'ze weet het nog niet'."

foto: Privébeeld

Overleden

Voor Laura was het nog niet duidelijk wat er aan de hand was, maar een week later kreeg ze het nieuws te horen: haar moeder was overleden. "Ik was nog steeds in Engeland en stond in de woonkamer van mijn oom toen er ineens allemaal mensen binnenkwamen. In die volle woonkamer werd mij ineens verteld dat mijn moeder er niet meer was." Ook in Nederland waren mensen al op de hoogte van haar moeders' dood. "Ik ging die dag meteen op Hyves kijken en zag dat ik vier dagen daarvoor al allemaal condoleances had gekregen. Het stond zelfs al in de krant. En ik was de allerlaatste die het wist."

Bovendien bestempelde Jeugdzorg de situatie in Nigeria als 'onveilig', waardoor Laura de begrafenis van haar moeder niet mocht bijwonen. "Ik voelde zoveel afstand van mijn moeder en haar dood."

Lees ook

Rouwen kent geen einddatum: "Maar er wordt wel verwacht dat je je leven weer oppakt"

Rouwproces

De afstand die Laura met haar moeder voelde, zorgde er ook voor dat ze niet te veel geconfronteerd wilde worden met het gemis. "Ik had allerlei nachtmerries over wat er precies was gebeurd. Daar had ik namelijk nog steeds geen antwoord op. Het was eigenlijk makkelijker voor mij om er gewoon helemaal niet meer over na te denken", vertelt ze. Het lukte Laura om het rouwproces lange tijd te onderdrukken. Ze gebruikte school als afleiding en vermeed beelden van haar moeder, zodat ze niet teveel over haar na hoefde te denken. Totdat ze de mogelijkheid kreeg om een documentaire te maken. "Ik had nu eindelijk de mogelijkheid om het rouwproces aan te gaan op een manier die voor mij zou werken. Deze mogelijkheid pakte ik dan ook met beide handen aan."

In de eerste instantie wilde Laura een reis afleggen naar Nigeria om haar moeders laatste stappen te volgen. Dit was alleen een te groot project om te verwezenlijken. Daarom koos ze ervoor om door middel van oude beelden en telefoongesprekken een soort gesprek met haar moeder te voeren. "Ik vond uit het niets heel veel foto's en zestig uur aan videotapes van mijn moeder. Ook kreeg ik plotseling een bericht van een oude kennis, waarin ze schreef dat ze nog spullen van mijn moeder had. De timing was bijna eng."

foto: Privébeeld

Documentaire

Het maken van de documentaire, genaamd Ik bel je Terug, startte Laura's lang uitgestelde rouwproces. Laura voelde na het zien van alle beelden weer een diepe connectie met haar moeder. "Het voelde alsof ik weer woorden met haar kon uitwisselen. Ik kwam er ook achter dat ik eigenlijk niet zoveel meer van haar wist. Na tien jaar de stem van mijn moeder niet te hebben gehoord, was haar stem in mijn hoofd ook vervormd." Situaties waarin ze zich als kind voor haar moeder schaamde, interpreteert ze na het maken van haar documentaire ook anders. "Mijn moeder was vroeger luid en als ze mij tijdens zwemles ging toejuichen, schaamde ik me. Nu kijk ik daar juist trots en met een liefdevolle blik naar terug."

Het rouwproces is volgens Laura nooit compleet afgelopen, maar door deze documentaire te maken, heeft ze wel heel veel rust gekregen. Ze houdt haar emoties namelijk niet meer tegen en kan met blijdschap naar haar moeder terugkijken. "Door deze documentaire te hebben gemaakt, ben ik dichterbij mijn moeder gekomen. Ik sta er nu veel vaker bij stil hoe zij iets zou doen of wat zij van iets zou denken." Toch heeft Laura nog wel veel vragen over de dood van haar moeder, omdat de oorzaak na tien jaar nog steeds niet duidelijk is voor haar en haar familie. "Ik heb die antwoorden nodig om verder te kunnen gaan. Daarom wil ik nog steeds een film maken in Nigeria, waarin ik onderzoek ga doen naar wat er precies is gebeurd. De documentaire die ik nu heb gemaakt, is het begin van iets veel groters."

Ster advertentie