Senel verloor haar oom en oma door aardbeving: "Ander deel van familie is nu dakloos"

'Ter ere van de getroffenen'

Het is voor Senel niet makkelijk om over de situatie van haar familie te praten. "Het gaat oké, totdat iemand vraagt hoe het met me gaat", zegt ze, terwijl ze meteen emotioneel wordt. Hoewel Senel het heel moeilijk vindt om te vertellen wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd, vindt ze het wel belangrijk om het verhaal te delen. "We willen er graag op een mooie manier aandacht aan besteden ter ere van de mensen die daar ernstig getroffen zijn. Dat is voor mij en voor mijn familie het allerbelangrijkst."

Door het oog van de naald

Senels zusje Busra en haar moeder Emine waren in de week voor de aardbevingen op bezoek bij de familie van Busra's verloofde. Zij stapten op het moment van de schokken nietsvermoedend in het vliegtuig om terug naar Nederland te vliegen. "Hun vlucht ging om 04.20 uur, terwijl de aardbeving om 04.17 uur begon."

Busra, die vliegangst heeft, raakte voordat het vliegtuig opsteeg lichtelijk in paniek. "Het voelde alsof er turbulentie was, maar ze waren nog niet eens in de lucht." Achteraf realiseerde Busra zich dat ze de schokken van de aardbeving voelde. Hun vlucht bleek uiteindelijk het laatste vliegtuig te zijn dat vanuit de Turkse stad Hatay zou vertrekken: niet veel later werd het relatief kleine vliegveld door de aardbeving geruïneerd. "Ze zijn door het oog van de naald gekropen. Het is bijna niet voor te stellen."

Niemand te bereiken

Op het moment dat bekend werd dat er een aardbeving plaatsgevonden had, maakte Senel zich nog geen zorgen. Ze was dan ook 'gewoon' aan het werk die dag. Haar andere zusje, Kubra, voelde wel meteen dat het foute boel was. "Maar ik had zoiets van: het is een gebied waar wel vaker aardbevingen plaatsvinden. Ik had de ernst van de situatie helemaal verkeerd ingeschat en was in eerste instantie vooral blij dat mijn moeder en zusje weer veilig bij ons waren."

Het duurde niet lang voordat Senels mood totaal veranderde. "Het was maandagmiddag toen ik besefte dat ik mijn werk moest verlaten om mijn familie op te sporen." Samen met Busra, Kubra en hun andere zus Rabia probeerde Senel in contact te komen met mensen in het getroffen gebied. "We hebben iedereen proberen te bereiken, maar we konden niemand te pakken krijgen. Op dat moment begonnen we ons echt zorgen te maken en zijn we als 'bezetenen' op zoek gegaan naar manieren om tóch meer te weten te kunnen komen."

Ander dorp

Uiteindelijk kwamen de zusjes via Facebook in contact met een aangetrouwd familielid in Parijs. Zij wist hen te vertellen dat hun oom en tante met hun drie kinderen (15 jaar, 12 jaar en 5 maanden oud) gespot waren in een dorpje zestien kilometer verderop. De zusjes hadden beelden gezien van het getroffen gebied en konden niet geloven dat hun familie daar levend uit was gekomen. "Maar mijn neefje van 15 jaar oud had blijkbaar een gat gezien waar ze met het hele gezin net op tijd doorheen hebben kunnen kruipen."

Senel besloot om alle supermarkten en lokale kruideniers in de regio waar haar familieleden gespot werd op internet op te zoeken en ze een voor een af te bellen. Aangezien de telefoonverbinding er in die regio volledig uit lag, lukte het niet om met ze in contact te komen. Totdat ze wonder boven wonder een lokale bakker te pakken kreeg, die ook nog eens verrassend goed nieuws voor haar had. "Hij vertelde ons eerst dat hij onze familie niet kende, maar toen hoorden we iemand op de achtergrond schreeuwen dat onze familie zich daar in de buurt schuil hield."

Rollercoaster

Om er zeker van te zijn dat haar familie nog in leven was, drong Senel erop aan om haar oom telefonisch te spreken. "Ik kon na een half uur opnieuw bellen en kreeg hem toen inderdaad aan de lijn. Het was zo'n opluchting om te horen dat ze nog in leven waren." Hoewel de euforie in eerste instantie groot was, hadden de zusjes geen tijd om lang stil te staan bij het goede nieuws.

Hun 'gevonden' familie had namelijk geen dak meer boven het hoofd en er werden nog meer familieleden vermist waar nog niks over bekend was. "Goed nieuws, slecht nieuws en onwetendheid wisselen elkaar razendsnel af. Je komt terecht in een rollercoaster van emoties en weet niet wat je moet voelen."

Contact met vader

In de tussentijd lukte het Senel, Rabia, Busra en Kubra gelukkig ook om contact te krijgen met hun vader. Hij werd in eerste instantie opgevangen in een sporthal en het is hem gelukt om met de bus naar Istanbul te reizen. "We hebben hem gelukkig kunnen spreken en weten dat hij een aantal dagen geleden is vertrokken. Hoewel hij alles kwijt is, weten we in ieder geval dat hij veilig is."

Verlies van oom en oma

De familie had echter nog geen informatie kunnen krijgen over hun oma en andere oom, Serhat, die met elkaar samenwoonden omdat Serhat een geestelijke beperking heeft. Ook de oom die al 'veilig' was, kon niet rusten en zijn vizier op de toekomst richten voordat hij zijn moeder en broertje gevonden zou hebben. "Hij zocht dagenlang in het gebied waar zijn moeder en broertje woonden en bracht de nachten daar door in een tent. Zijn vrouw en kinderen verbleven in een tent in het nabijgelegen dorp."

Helaas kwam maandag het bericht binnen dat ze het niet overleefd hebben. "Mijn oom heeft ze uitgegraven en later moeten begraven", vertelt Senel emotioneel. "Hij is daar alles kwijt en ook nog helemaal kapot van het verlies van zijn moeder en broertje." Het verdriet is dan ook groot bij het gezin, dat inmiddels hun nachten doorbrengt in een tent in een gebied waar de gevoelstemperatuur kan dalen tot -10 graden.

Onzekere toekomst

Het is niet duidelijk hoe de toekomst eruit gaat zien voor het getroffen gezin. "Zij hebben nog geen tijd gehad om daarover na te denken. Ze zijn veel te druk bezig met overleven en denken niet aan morgen." Senel hoopt in ieder geval dat het wetsvoorstel van de PvdA, om aardbevingsslachtoffers versneld aan een visum te helpen, aangenomen wordt, zodat hun familie een aantal maanden bij hen terechtkan. "Op die manier kunnen ze eventjes 'bijkomen'. Maar als dat niet het geval is, hopen we dat ze ergens anders een bestaan kunnen opbouwen. We zijn in ieder geval een inzamelingsactie gestart om hen daarbij te steunen. Alle beetjes helpen."

Never forget

Hoewel geld doneren veel betekent voor de slachtoffers, is het volgens Senel misschien nog wel belangrijker dat het niet bij een eenmalige actie blijft. "Het is logisch dat iedereen verdergaat met zijn of haar leven, maar ik zou het heel erg vinden als we hier niet structureel aandacht aan blijven schenken." Volgens Senel hebben de mensen nog jarenlang hulp nodig. "Als je getroffenen kent in Turkije en Syrië, dan raad ik aan om te blijven helpen door elke maand wat te doneren, zodat zij over een langere periode geholpen kunnen blijven worden."

Compassie en medeleven

De familie Beyaz, die in totaal zeker elf familieleden verloor door de aardbevingen, hoopt met het delen van hun verhaal dat mensen elkaar blijven steunen. "Als je mensen kent uit Turkije of Syrië, vraag dan alsjeblieft even hoe het met ze gaat. Probeer compassie en medeleven te tonen", zegt Senel, die het ook erg spijtig vindt dat veel historie in de prachtige stad Hatay is verwoest en alle herinneringen van mensen zijn weggevaagd. "Wees lief voor elkaar. Je wil niet weten wat het voor iemand betekent als je je hart kunt luchten. Het neemt de pijn niet weg, maar je voelt je in ieder geval even gesteund."

Serhat voor altijd

Mocht je de familie Beyaz willen helpen, kun je hun inzamelingsactie steunen via deze link. "We zijn iedereen superdankbaar voor hun steun. Uiteindelijk maakt het ons niet uit of ze geld aan ons doneren of naar Giro555, als het maar terechtkomt bij mensen die de hulp hard kunnen gebruiken." De familie sluit hun oproep af met een eerbetoon aan hun dierbare oom, de overleden Serhat Beyaz. "Onze gedachten zijn bij hem. Waar hij ook is, hij is nog steeds heel erg geliefd. Zijn naam zal nooit vergeten worden. We houden heel erg veel van je oom Serhat en zullen dat voor altijd blijven doen."