Ricky (26): "Praat over je eetstoornis, ook als je je schaamt"

"Ik ging net als ieder ander naar de gym om mezelf te verbeteren. Ik was niet tevreden met mezelf: ik had een buikje, was niet gespierd en dat wilde ik verbeteren. Eigenlijk gebruikte ik de sportschool - zoals vele anderen - als tool om lekkerder in mijn vel te zitten.

Na negen maanden getraind te hebben met een coach, was ik nog niet tevreden. Daarom besloot ik me op te geven voor een bodybuildwedstrijd. Ik gebruikte de wedstrijd als een soort stok achter de deur om keihard te trainen. Ik dacht dat ik eindelijk gelukkig zou zijn als ik mijn doel zou behalen.

Ik trainde al die tijd vijf tot zes dagen in de week, deed uren aan cardio en volgde een zeer streng dieet. Omdat ik me alleen nog maar richtte op mijn training en voeding, verslechterde de band met iedereen om mij heen. Alles draaide om mijn lichaam. Tijdens de wedstrijd was ik voor het eerst echt tevreden met mezelf. Ik had het gevoel dat ik iets unieks had bereikt.

Na de wedstrijd ging het snel fout. Ik probeerde een gezonde balans in mijn leven te brengen, maar dat ging niet. Je kunt je voorstellen dat als je maanden alleen maar rijst, groente en kip hebt gegeten, je gaat hunkeren naar lekker eten. Ik wilde weer gezellig met vrienden afspreken en lekker uiteten gaan. Omdat ik geen fysiek doel meer had, kon ik alleen nog maar denken aan lekker eten. In een korte tijd kwam ik weer 20 kilo aan. Al die maanden diëten en sporten waren voor niets geweest.

Ik ontwikkelde Binge Eating Disorder, een eetbuistoornis. Op het moment dat ik afleiding van school of werk had, was er niks aan de hand. Wanneer ik thuiskwam, voelde ik langzaam de drang om te eten opkomen. Het is denk ik vergelijkbaar met een verslavingsgevoel: trillende handen, verhoogde hartslag, zweten. Die onrust ging niet weg totdat ik gegeten had. En dan bedoel ik niet een boterham om de honger te stillen. Nee, ik moest echt naar de supermarkt of een fastfoodketen om me zo vol te proppen dat ik bijna moest overgeven.

Na zo'n eetbui, kreeg ik spijt. Ik voelde me opgeblazen en misselijk. Ik walgde van mezelf. 's Avonds kon ik niet slapen. Ik boorde mezelf mentaal de grond in met gedachtes als: waarom kan ik geen dieet volhouden? Ik zat met zoveel stress, ontevredenheid, walging van mezelf.

De schaamte was heel groot. Je gedraagt je echt als een verslaafde. Het maakt niet uit wat je eet. Je schrokt extreem, je verslikt je constant en duwt het eten echt naar binnen. Ik begrijp helemaal dat mensen zich niet in kunnen leven, maar doordat er geen begrip voor is, wordt de schaamte alleen maar groter. Ik wilde echt niet binnen 10 minuten 12 stroopwafels eten. Maar als iemand dan vraagt: je kan er toch ook gewoon 1 eten? Dan voelde ik me onbegrepen, alsof ik anders dan de rest van de maatschappij was.

Ik besloot me weer in te schrijven voor een bodybuildingwedstrijd, omdat ik dacht dat het hebben van een doel alles beter zou maken. Maar het hielp niet. Ik was continu extreem gestresst en sliep heel slecht. Als ik weer een eetbui had, dan at ik daarna dagen weinig en ging ik extreem veel sporten. Dat was natuurlijk een grote klap voor mijn lichaam.

Het ging echt fout toen ik vier dagen achter elkaar niet had geslapen, terwijl ik wel gewoon naar school en werk moest. Ik kreeg een paniek- en angstaanval. Ik wilde mijn huis niet meer uit. Ik wist niet meer wat ik met mijn leven aan moest. Ik dacht: als mijn leven alleen nog maar om eten draait, dan ben ik er wel klaar mee.

Ik heb mijn verhaal toen met mijn ouders gedeeld. Vervolgens ben ik een traject met een psycholoog ingegaan. In die maanden heb ik zoveel geleerd. Ik weet nu dat je gewoon blij mag zijn met jezelf, ook al heb je geen zieke buikspieren en ben je geen gespierde gast. Het leven is zoveel mooier als je niet alleen maar let op wat je eet of hoe gespierd je bent. Natuurlijk is het niet verkeerd om aan je lichaam te werken, maar je mentale gezondheid is belangrijker dan een afgetraind lichaam.

Het voelt als een missie om wat met mijn verhaal te doen, omdat er zo weinig over Binge Eating Disorder bekend is. Er wordt weinig over gepraat, zeker onder mannen. Ik ben nu zelf personal trainer en studeer binnenkort af als diëtist. Ook schrijf ik een boek waarin ik tips geef hoe je een eetstoornis kunt voorkomen.

Aan de mensen die kampen met een eetstoornis wil ik zeggen: probeer erover te praten, ondanks je schaamte. Zodra je kan praten, maak je al een stap richting je herstel."

- Ricky (26)

CLOSE-UP

We zijn benieuwd naar het onvergetelijke, inspirerende, ontroerende of onvoorstelbare verhaal dat jou heeft gemaakt tot wie je nu bent. Wil jij je verhaal delen? Meld je hier aan!