Rianne (20) over derealisatiestoornis na joint: "Kon dagen niet praten"

Het begon met een joint

Rianne was zeventien jaar oud toen ze op een avondje besloot een joint te gaan roken met een paar vrienden, toen ze zich opeens niet lekker begon te voelen. "Alles begon te draaien en het voelde alsof alles om mij heen langzaam verdween." Zo vervaagden de stemmen van haar vrienden steeds meer naar de achtergrond en werd Riannes zicht plots wazig. "Mijn hoofd begon te draaien, waardoor mijn vrienden mij vroegen of alles wel goed met me ging." Rianne wilde graag antwoord geven op de vraag, maar merkte dat het niet lukte. Ze probeerde zich te focussen op één punt in de kamer, in de hoop dat het nare gevoel weg zou ebben. Maar wat Rianne ook probeerde, het lukte haar niet om uit deze staat komen. "Ik had het gevoel alsof ik 'wakker' moest worden, maar dat lukte niet." Rianne zat als het ware vast in haar eigen hoofd. Door dit gevoel durfde ze ook niet meer alleen te zijn, omdat ze "oprecht dacht dat ze dood zou gaan op dat moment".

Rianne beschrijft dat haar derealisatiestoornis op dat moment als een soort film voelde, waarin alles inclusief zijzelf nep was. "Het voelde alsof ik geleefd werd en ik alleen maar naar mijn eigen leven kon kijken van een afstand." Rianne begon deze gedachtes te geloven en zei tegen haar vrienden dingen als: "Jij bent er niet echt" of "Dit gebeurt niet echt". Naast haar omgeving voelden Riannes emoties ook nep. Het enige wat ze voelde was een grote leegte en extreme angst. "Het voelde alsof ik niet meer leefde. Ik was doodsbang."

Angst

Na enkele weken ontdekte Rianne dat ze ook een paniekstoornis had ontwikkeld. "Elke keer als ik me ook maar een beetje raar voelde, begon ik te hyperventileren en raakte ik in paniek." Naast de paniekaanvallen kreeg ze ook te maken met een andere heftige gebeurtenis als gevolg van haar derealisatiestoornis. Op een gegeven moment herkende Rianne haar familie namelijk niet meer. "Ik keek vaak naar filmpjes op mijn telefoon van mijn ouders, zodat ik weer wist hoe ze eruit zagen en hoe hun stemmen klonken." Daarbij herkende ze zichzelf ook niet meer wanneer ze in de spiegel keek. Dit was een grote klap voor zowel Rianne als haar familie. Zij waren radeloos en wisten niet goed hoe ze met haar situatie om moesten gaan. "Mijn familie was heel erg geschrokken, omdat ik ook niet goed met hen kon praten of kon uitleggen wat er precies met me aan de hand was."

Zelfmoordgedachtes

Een ander gevolg van de derealisatiestoornis was dat Rianne maandenlang helemaal niets meer kon doen in haar dagelijkse leven. Zo durfde ze het huis niet uit, bang dat de stoornis erger werd en vond ze het ook eng om alleen te zijn. "Ik sprak ook bijna niemand meer, alleen mijn vriend en vrienden die dichtbij mij stonden." Haar vrienden bezochten Rianne af en toe om te kijken hoe het met haar ging, maar ze kon vaak nauwelijks woorden uitbrengen vanwege haar slechte toestand. "Ik wilde het liefst slapen, zodat ik alle narigheid even niet hoefde te voelen. Soms kon ik wel even een gesprek voeren, maar ik viel daardoor weer verder in de derealisatie."

Rianne bleef in totaal anderhalf jaar in de derealisatie hangen en was bang dat haar leven er voor altijd zo uit zou zien. Deze gedachte maakte haar moedeloos, waardoor ze een einde wilde maken aan haar leven. "Ik heb meerdere keren gedacht aan zelfmoord, maar door mijn angststoornis durfde ik zelfs dat niet te doen." In de afgelopen jaren is ze naar een kliniek gegaan en heeft ze hulp gezocht bij onder meer de GGZ om aan haar mentale problematiek te werken. Helaas snapten de behandelaars niet goed wat er precies met Rianne aan de hand was en kon ze niet geholpen worden aan haar derealisatiestoornis. "Ik had het gevoel dat niemand mij begreep. Ze dachten vast dat ik me aanstelde of dat derealisatie niet echt een ding was, want niemand nam mij serieus." Ze is uiteindelijk geholpen met onder meer haar angststoornis en paniekaanvallen.

Nieuwe realiteit

De angstige gevoelens die Rianne had, zijn in der loop der tijd wel wat afgezwakt, maar het is nooit helemaal weggegaan. Tot op de dag van vandaag heeft ze er nog wel eens last van. "Alles begint dan weer een beetje te draaien en dan ben ik de realiteit soms weer een beetje kwijt." Rianne voelt zich nog steeds niet helemaal de oude en denkt ook niet dat ze dat ooit weer zal worden. Zo kan ze bijvoorbeeld niet langer dan twintig uur per week werken, omdat dit mentaal te zwaar voor haar is. "Ik blijf er denk ik altijd last van houden en ik weet eerlijk gezegd ook niet meer hoe ik was voordat dit allemaal gebeurde." Rianne moet met deze nieuwe realiteit leren leven, maar vertelt dat ze er inmiddels al aan gewend is. "Het gevoel wat ik nu constant heb, is normaal voor me geworden. Dit is nu gewoon hoe ik door het leven ga." Rianne zal in ieder geval nooit in haar leven een joint meer aanraken, want "alleen de geur van wiet is al traumatiserend" voor haar. "Let goed op jezelf en wees je bewust van de gevolgen als je voor de gezelligheid eens een joint wil roken", zegt ze.

*In verband met privacy is haar naam gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.